Το σπήλαιο της Μελισσάνης

Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι σπηλιές συνδέονταν πάντα με το θείο λόγω της κλειστής ομορφιάς τους με αποτέλεσμα να ήταν οι καταλληλότεροι χώροι για θρησκευτικές τελετές.

Η Μελισσάνη έχει τους δικούς της μύθους. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι πήρε το όνομά της από μια βοσκοπούλα ονόματι Μελισάνθη που έψαχνε για τα χαμένα πρόβατά της και έπεσε στη λίμνη και πνίγηκε. Ένας άλλος μύθος αναφέρεται στη νύμφη Μελισσάνη που αυτοκτόνησε στη λίμνη επειδή ο Παν δεν ανταποκρινόταν στην αγάπη της. Τα δελφίνια συνδέονται επίσης με αυτόν τον μύθο, έχοντας χρησιμοποιηθεί από τη νύμφη για να μεταφέρουν μηνύματα στην αγαπημένη της. μετατράπηκαν σε πέτρα στη σπηλιά μετά το θάνατό της.

Μπορείτε να δείτε καθαρά τα σχήματα των δελφινιών στους σταλακτίτες μέσα στο σπήλαιο.

Το νερό της λίμνης είναι υφάλμυρο, ένα μείγμα θαλασσινού νερού και γλυκού νερού. Το σπήλαιο απέχει περίπου 500 μέτρα από τη θάλασσα και η στάθμη του νερού είναι ένα μέτρο υψηλότερη από την στάθμη της θάλασσας και το υφάλμυρο νερό υψώνεται από ένα βαθύ σπηλαιώδες σύστημα 30 μέτρων στη μία πλευρά του σπηλαίου και ρέει σιωπηλά στο άλλο άκρο του σπηλαίου, ρέοντας μέσα από στενές ρωγμές στη θάλασσα. Εδώ το νερό από τις Καταβόθρες στην άλλη πλευρά του νησιού επανεμφανίζεται. Αυτό ανακαλύφθηκε από πειράματα ανίχνευσης χρωστικών ιών το 1959.

Το σπήλαιο, κάποτε δύο μεγάλοι θάλαμοι, κατέρρευσε πριν από αρκετές χιλιάδες χρόνια. Σήμερα το σπήλαιο έχει σχήμα Β, με δύο μεγάλες αίθουσες γεμάτες νερό και ένα νησί στη μέση.

Η πρώτη αίθουσα έχει ένα μεγάλο ωοειδές άνοιγμα στην επιφάνεια, όπου το φως του ήλιου λάμπει μέσα. Όταν ο ήλιος είναι ακριβώς από πάνω, οι ακτίνες του χτυπούν το υπερμαραθώδες νερό, φωτίζοντας τη σπηλιά με μπλε φως.